ترتیب واژه در زبان سنگسری از دیدگاه رده‌شناسی زبان

یکی از تفاوت‌های مهمّ و شناخته‌شدۀ زبان‌های بشری که در چند دهۀ اخیر در رده‌شناسی به‌عنوانِ معیار طبقه‌بندی زبان‌ها در یک خانوادۀ زبانی به‌کار گرفته شده است، «ترتیب واژه» یا «آرایش سازه‌ای» است. «ترتیب واژه» عموماً به ترتیبِ قرارگرفتنِ‌ عناصر موجود در بند یا گروه، مانند گروه‌های اسمی و فعلی، اطلاق می‌شود. یکی از زبان‌شناسانی که با بهره‌گیری از این ملاک مبادرت به رده‌بندیِ بسیاری از زبان‌های جهان کرد، درایر (1992) است. این پژوهش بر مبنای درایر (1992) و مؤلفه‌های ترتیب واژۀ مطرح در آن شکل گرفته است و هدف از آن تعیین آرایش سازه‌ای بند و ردۀ زبانیِ زبان سنگسری، یکی از زبان‌های ایرانی غربی، نسبت به گروه‌زبان‌های اروپا-آسیا و جهان است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد که زبان سنگسری در مقایسه با گروه‌زبان‌های جهان از 15 مؤلفۀ زبان‌های فعل‌پایانی قوی و 14 مؤلفۀ زبان‌های فعل‌میانیِ قوی و در مقایسه با گروه‌زبان‌های اروپا – آسیا از 17 مؤلفه از مؤلفه‌های فعل‌پایانیِ قوی و 16 مؤلفه از مؤلفه‌های فعل‌میانیِ قوی برخوردار است. بنابراین، این زبان در حال حاضر به‌لحاظِ مؤلفه‌های رده‌شناختی به ردۀ زبان‌های فعل‌پایانیِ قوی تعلق دارد، امّا از آنجایی که این زبان از مجموع 24 مؤلفۀ زبان‌های فعل‌میانیِ قوی بیش از نیمی از آنها را نیز داراست، انتظار می‌رود که در آینده‌ای نه چندان دور شاهد تغییر وضعیت ردۀ زبانی آن از ردۀ‌‌ زبان‌های فعل‌پایانیِ قوی به ردۀ زبان‌های فعل‌میانی قوی باشیم